Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Monsters

Όπως ίσως γνωρίζουν όσοι διαβάζουν και τη σελίδα για άλλες σελίδες, αυτό τον καιρό έχω επιταχύνει τις διαδικασίες για τη δημιουργία ενός δικού μου εκδοτικού οίκου με έδρα τα Γιάννενα. Καταλαβαίνετε ότι τρέχουν παράλληλα πολλές δουλειές που πρέπει να γίνουν, παρ' όλα αυτά πάντα υπάρχει χρόνος για αξιόλογες ταινίες (ή μη).

Monsters ***1/2

Καλή βαθμολογία για ένα road movie επιστημονικής φαντασίας και για ορισμένες κατηγορίες θεατών μπορεί να αγγίξει ακόμα και το τέσσερα στα πέντε. Πάμε πρώτα στα γενικά. Είναι μία ταινία σε ύφος ντοκιμαντέρ και διαπραγματεύεται εξωγήινους. Από αυτά τα δύο και μόνο, καταλαβαίνετε ότι ακολουθεί τα χνάρια της περσινής έκπληξης «District 9», που έθιγε με έναν αλλόκοτο τρόπο το ρατσισμό, έκοψε πολλά εισιτήρια και κατάφερε να φτάσει ακόμα και στις υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία της χρονιάς. Το φετινό «Monsters» δεν έχει παραγωγό τον Πήτερ Τζάκσον και δεν νομίζω να φτάσει τόσο μακριά, αλλά δεν παύει να είναι μία από τις πιο ευχάριστες και πρωτότυπες παρουσίες της σεζόν.
Σε μερικά χρόνια από σήμερα, η Nasa ανακαλύπτει ίχνη εξωγήινης ζωής και αποφασίζει να τα μεταφέρει στη γη. Κατά την επιστροφή του το διαστημικό σκάφος καταπέφτει στο Μεξικό και οι εξωγήινες μορφές ζωής διαφεύγουν, μεταλλάσονται και εξαπλώνονται, μολύνοντας μια τεράστια έκταση. Έκτοτε, ολόκληρη η χώρα εκκενώνεται και δημιουργείται μια νεκρή και άκρως επικίνδυνη ζώνη, μεταξύ κεντρικής Αμερικής και ΗΠΑ. Η Αμερικανίδα κόρη ενός εκδότη εγκλωβίζεται νότια της ζώνης και ένας φωτογράφος, υπάλληλος του πατέρα της, αναλαμβάνει να τη συνοδέψει προς κάποια ασφαλή δίοδο για το βορρά. Δυστυχώς τα σχέδια τους αποδεικνύονται μάταια.
Ουσιαστικά η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας το οδοιπορικό των δύο ανθρώπων, καθώς ανακαλύπτουν πράγματα που αγνοούσαν για τη νεκρή ζώνη και τους εξωγήινους, αλλά και για τις ίδιες τις ζωές τους. Ο σκηνοθέτης Gareth Edwards επιχειρεί μέσω αυτού του επικίνδυνου ταξιδιού να θίξει ζητήματα που ξεκινούν από τα τραύματα των ανθρώπινων σχέσεων και καταλήγουν στις προβληματικές δομές της κοινωνίας, τον απομονωτισμό και την μη αποδοχή της διαφορετικότητας. Τελικά οι δύο πρωταγωνιστές, Whitney Able και Scoot McNairy (ζευγάρι στην πραγματικότητα), ταξιδεύουν μέσα στους εαυτούς τους.
Ξεκαθαρίζω ότι στο Monsters τα πρόσωπα υπερισχύουν της δράσης, η κάθαρση έρχεται σε αργούς ρυθμούς, οι τόνοι παραμένουν χαμηλοί. Αλλά αν σας αρέσουν οι κοινωνικές και κατά βάση μελαγχολικές ταινίες (πχ σαν το The Road), τότε αξίζει να δοκιμάσετε την τύχη σας απέναντι στα τέρατα. Η ταινία έχει προβληθεί σε διάφορα φεστιβάλ (και στην Αθήνα προχθές), στην Αμερική κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει λάβει ημερομήνια προβολής στις αίθουσες της χώρας μας. Ελπίζω να ακουστεί αρκετά και να τη φέρουν και απ' τα μέρη μας.
Ως κατακλείδα υπάρχει και κάτι άλλο, που ειδικά όσους ασχολούνται λίγο περισσότερο με τον κινηματογράφο, θα τους καταπλήξει. Το budget της ταινίας είναι μόλις 15.000 $ (!), νούμερο που προκαλεί σοκ. Όλα τα γυρίσματα έγιναν σε φυσικές τοποθεσίες, ο εξοπλισμός ήταν ημιεπαγγελματικός, δεν χρησιμοποιήθηκαν φωτισμοί, το συνεργείο ήταν μόνο δύο άτομα, όπως δύο μόνο είναι και οι ηθοποιοί (τον McNairy τον είχα ξεχωρίσει παλιότερα και στο επίσης εξαιρετικό low budget In Search of a Midnight Kiss). Φυσικά στο Monsters έγινε μεγάλη post-production επεξεργασία και προσθήκη ειδικών εφέ, για τα οποία όμως ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε προγράμματα στα οποία έχει πρόσβαση ο καθένας (adobe premiere).


The Imaginarium of doctor Parnassus *

Διαφημίστηκε πολύ, πώς να μην άλλωστε, μιας και ήταν η τελευταία ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο ταλαντούχος Χιθ Λέτζερ. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων όμως επήλθε ο θάνατός του και έτσι σκηνοθέτης και παραγωγοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε ορισμένα τεχνάσματα προκειμένου να την ολοκληρώσουν. Κάλεσαν τρεις γνωστούς ηθοποιούς να υποδυθούν ένα απόσπασμα του ρόλου του ή μάλλον την παράδοξη μεταμόρφωσή του μέσα στο μυαλό του Δόκτορος Παρνάσους. Το φίδι ανέλαβαν να βγάλουν απ' την τρύπα δύο πρωτοκλασσάτα ονόματα: Τζόνι Ντεπ, Τζουντ Λο, και ο μπιμουβάς Κόλιν Φάρελ.
Άσχετα από το σενάριο ή την αναπάντεχη αναποδιά που βρήκε για ακόμα μια φορά τον Τέρι Γκίλιαμ, εδώ ανοίγει για μένα η κλασική συζήτηση για τους υπερεκτιμημένους σκηνοθέτες. Σε αυτούς συγκαταλέγω και τον Τέρι Γκίλιαμ (οι υπόλοιποι της λίστας μου είναι ο Ταραντίνο, ο Λιντς και ο Μπάρτον, αλλά θα τους πιάσω κάποια άλλη στιγμή), ως αποτέλεσμα της ανικανότητάς του να παράγει κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Tideland, Αδερφοί Γκριμ και ειδικά το κιτς Brazil (σόρυ Μίνω, ξέρω ότι είναι η αγαπημένη σου) συνηγορούν σε αυτό, και για μόνο ελαφρυντικό τού αναγνωρίζω τους 12 Πίθηκους, μια ταινία όμως που έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό σε μια παλιά γαλλική ταινία μικρού μήκους (το La jetee, ένα παράξενο φιλμ που αποτελείται μόνο από φωτογραφίες).
Ποια ήταν η κεντρική ιδέα στο Imaginarium; Ότι ο Δόκτωρ Παρνάσους είναι ένας μύστης που ζει χίλια χρόνια και γυρίζει τον κόσμο με το παλαβό τσίρκο δρόμου που έχει δημιουργήσει. Προσφέρει μία παράδοξη ψυχαγωγία στους θεατές του (ταξίδι μέσα στο μυαλό του) και παράλληλα βάζει στοιχήματα με το διάβολο, τον οποίο υποδύεται εντελώς καρικατουρίστικα ο Tom Waits. Με εξαίρεση τη φίλη Ανδριανή, δεν άκουσα κανέναν άλλο από τους φίλους μου να αναφέρεται με κολακευτικά σχόλια για το Imaginarium και όταν τελείωσε η ταινία μόνο αρνητικά συναισθήματα μου είχε αφήσει, μαζί με μια υποσημείωση να σκεφτώ πολύ καλά πριν δω την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη. Άλλωστε από την προηγούμενη, τους αφελείς και επίπεδους «Αδερφούς Γκριμ», δεν είχα αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Δεν ξέρω αν απ’ την αρχή το σενάριο της ταινίας ήταν αυτό που είδαμε, ή αν άλλαξε λόγω του θανάτου του πρωταγωνιστή. Πάντως εκεί που κατέληξε ήταν μία αφήγηση δίχως συνοχή και νόημα, που κάλλιστα θα μπορούσε να συνεχίζεται στον ίδιο φλύαρο ρυθμό για ώρες. Μα δεν είχε τίποτα θετικό το Imaginarium; Ας πούμε ότι ο Ντεπ ήταν πολύ καλός στο να παριστάνει τον Λέτζερ και ότι ο ευφάνταστος τίτλος ακούγεται αρκετά μυστηριώδης για να τραβήξει "ψαγμένους" θεατές. Όλα τα υπόλοιπα αποδείχθηκαν λίγα, αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί υποστηρικτές του σκηνοθέτη πιστεύουν το αντίθετο. Στο imdb το Imaginarium έχει βαθμολογία 7,1 στα 10 και στο rottentomatoes 64%.

Πάνω-κάτω αυτά. Βλέπω και μια μίνι-σειρά οχτώ επεισοδίων, το Pillars of Earth αυτό τον καιρό, αλλά θα γράψω αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση για να το προτείνω σε όσους τους ενδιαφέρει η μεσαιωνική ίντριγκα. Υποθέτω όσοι είστε φαν του Southpark θα έχετε ξεκινήσει τα νέα επεισόδια και θα είδατε το επεισόδιο με την πολύ καλή παρωδία του Inception. Περιμένουμε με αγωνία αυτή την Τετάρτη την επιστροφή του θρυλικού υπερ-ήρωα Coon : )
Καλό βράδυ και μην ξεχνάτε να επισκέπτεστε τη στήλη και στο Salata.tv

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

The last airbender

Μέρες περνούν και μέρες έρχονται. Πάμε για αρχή σε μία ταινία που θα κάνει πρεμιέρα σε τρεις εβδομάδες στη χώρα μας, αλλά δυστυχώς δεν είναι πρόταση παρακολούθησης, αλλά πρόταση προς αποφυγή. Η δεύτερη ταινία απευθύνεται αρκετά και σε δημιουργούς, ενώ η τελευταία είναι πιο σκοτεινή.

The last airbender *

Παραδέχομαι ότι ήταν λάθος που το είδα, λάθος που έγινε συνειδητά. Είχα διαβάσει τα χειρότερα και σίγουρα δεν βοήθησε το 4,4 στα 10 που έχει στο imdb, ούτε το ισοπεδωτικό 6% (!) που έχει στο rotten tomatoes. Αλλά μέχρι σήμερα έχω δει όλες τις ταινίες του Ινδού Σιάμαλαν και τον εμπιστεύομαι σχεδόν τυφλά ως σκηνοθέτη (ή τέλος πάντων, τον εμπιστευόμουν).
Εντάξει, κάποτε έπεσε στην παγίδα της «Έκτης Αίσθησης», μιας ταινίας που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Από εκεί και πέρα προσπάθησε να κάνει μερικές ακόμα ταινίες που έπρεπε οπωσδήποτε να ολοκληρώνονται με εκπληκτικές ανατροπές. Έμεινα στους οπαδούς του, παρά την ακατάπαυστη προσπάθεια του marketing σε κάθε ταινία του να παραπλανήσει το κοινό ότι επρόκειτο να δει ένα ακόμα «συγκλονιστικό θρίλερ» ή κάτι παρόμοιο. Ο «Άφθαρτος» μού άρεσε. Μπρους Γουίλις πάλι σε φόρμα, ωραία ιστορία, όλα καλά. Ο «Οιωνός» μού άρεσε πάρα πολύ, αν θυμάμαι καλά την είδα τρεις φορές στον κινηματογράφο και πολλές σε dvd. Το «Σκοτεινό Χωριό» είχε να αφηγηθεί μια δυνατή ιστορία αγάπης. Άρα δεν κρατάω κακία του Σιάμαλαν. Επίσης και το «Lady in the water» και το «Happening» δεν ήταν του πεταμού. Στο «Last Airbender» όμως έπιασε πάτο.
Δεν ξέρω γιατί αποφάσισε να σκηνοθετήσει ένα φάνταζυ, που μάλλον ως είδος είναι δύστροπο και δεν ταιριάζει σε όλους τους σκηνοθέτες. Για παράδειγμα ο Πήτερ Τζάκσον ήταν γεννημένος για να γυρίζει ταινίες φαντασίας (και απ’ ό,τι φαίνεται έχουμε μια ευχάριστη εξέλιξη στην πολύπαθη ιστορία του Χόμπιτ, τελικά μάλλον θα το σκηνοθετήσει).
Γιατί έπιασε πάτο; Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον τελευταίο Airbender, μια ταινία που στηρίζεται σε ένα δημοφιλές στην Αμερική παιδικό πρόγραμμα (Avatar: The Last Airbender), το οποίο προβλήθηκε σε τρεις σεζόν από το 2005 έως το 2008. Προφανώς οι παραγωγοί της ταινίας προσδοκούσαν ότι θα προχωρούσαν και σε τρεις ταινίες, αλλά τελικά πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρουν. Η πρώτη ταινία κόστισε 150 εκατομμύρια και στην Αμερική έκανε εισπράξεις 130 εκατομμυρίων, που δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι και ικανοποιητικά για το μέγεθος του ονόματος του franchise. Με μια γρήγορη ματιά δεν βλέπω κάποιο άμεσο σχέδιο για την επόμενη ταινία και αυτό καθιστά ακόμα προβληματικότερη την παρακολούθηση της πρώτης. Η ταινία ξεκάθαρα ξεκινάει με τον υπότιτλο «βιβλίο πρώτο» και η ιστορία στο τέλος μένει ανολοκλήρωτη. Άρα με αυτό κατά νου, γιατί να δώσετε 9 ευρώ για να δείτε κάτι που μένει πολύ στην αρχή;
Αυτά όμως δεν είναι τα χειρότερα.
Ο μύθος του airbender είναι αρκετά καλός, έχει βάθος και χαρακτηριστικά κλασικού παραμυθιού. Αλλά ο Σιάμαλαν κάπου στην αρχή έχασε το νόημα και σε συνδυασμό με την απλοϊκά γραμμική εξέλιξη της πλοκής, ο θεατής δεν φτάνει σε κανέναν προορισμό, ούτε αποκομίζει κάτι. Επιπλέον η επιλογή των δύο πρωταγωνιστών απογοητεύει. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ τον πρωταγωνιστή του «Slumdog Millionaire» να παίξει σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή ταινία και μάλλον είχα δίκιο. Η τοποθέτησή του στο ρόλο του κύριου «κακού» της ταινίας μόνο γέλιο προκαλούσε, ενώ και σε κανένα σημείο δεν έπεισε ο μικρός Νόα Ρίνγκερ ότι μπορεί να σηκώσει στους ώμους του κάτι τόσο επικό. Επίσης -κάτι που τεχνηέντως θα σας αποκρύψουν trailer και marketing-, η ταινία δεν απευθύνεται σε θεατές άνω των δεκατεσσάρων ετών και ίσως ανεβάζω και υπερβολικά τον ηλικιακό πήχη. Μπορεί για έναν οχτάχρονο, η ταινία να παρουσιάζει ένα άλφα ενδιαφέρον, αλλά για εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές σίγουρα δεν κάνει.
Στη χώρα μας κάνει πρεμιέρα στις 28 Οκτωβρίου. Χμ. Με το χέρι στην καρδιά θα πρότεινα να κάνετε ζάπινγκ στα κανάλια μετά τις 21:00 μέχρι να πετύχετε το έπος του 1970 «Μάχη της Κρήτης» με τον Κώστα Πολίτη να υποδύεται τον ηρωικό, φερέλπι εύελπι Νικηφόρο Καλλέργη.

Frozen River **1/2

Αυτό το φιλμ είναι ένα καλό παράδειγμα για το πού μπορεί να φτάσει μια ανεξάρτητη προσπάθεια. Είναι μία low budget ταινία η οποία αναπάντεχα το 2008 προτάθηκε για δύο όσκαρ- καλύτερου σεναρίου και καλύτερου α’ γυναικείου ρόλου. Δεν θεωρώ ότι άξιζε απόλυτα να τα κερδίσει, αλλά η όλη υλοποίηση του έργου αποτελεί ένα διδακτικό μέσο ειδικά για φιλόδοξους κι επίμονους δημιουργούς, όπως η σκηνοθέτης - σεναριογράφος Κάρτνι Χαντ.
Το «Παγωμένο ποτάμι» έχει ως θέμα την Οδύσσεια των λαθρομεταναστών, σε συνδυασμό με τη διαφορετικότητα των αυτόχθονων Ινδιάνων και την αδιαφορία / άγνοια του μέσου Αμερικάνου. Σύμφωνα με τη βραδύκαυστη υπόθεση, σε μία μικρή πόλη συνοριακή πόλη των ΗΠΑ στο βορρά, μία γυναίκα με οικονομικά προβλήματα προσπαθεί να συντηρήσει με κάθε τρόπο την οικογένειά της.
Ίσως σε ορισμένα σημεία σας ενοχλήσουν οι μέτριες ερμηνείες των δεύτερων ρόλων, τα λιτά σκηνικά και η περιορισμένων δυνατοτήτων παραγωγή, αλλά αν ακολουθήσετε τους ήρωες στο ριψοκίνδυνο πέρασμα πάνω από το παγωμένο ποτάμι, κάτι θα κερδίσετε. Στην επόμενη ανάρτηση θα γράψω και για καινούργια ταινία-έκπληξη, η οποία μπορεί να αποδειχθεί εξίσου διδακτική, το road movie επιστημονικής φαντασίας, "Monsters".

Solomon Kane ***

Αυτό απευθύνεται κυρίως στους φίλους του φάνταζυ. Αν δεν σας αρέσουν τα σπαθιά, οι μαγείες, οι δαίμονες και οι κατάρες καλύτερα να το αποφύγετε. Αν όμως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι στις αγαπημένες σας ταινίες, τότε εδώ θα βρείτε κάτι που σας ταιριάζει γάντι. Ο Solomon Kane δεν είναι ένας απλός ήρωας, υπάρχει μια μεγάλη ιστορία πίσω του, μια ιστορία δεκαετιών. Το 1928 ο σπουδαίος Robert Howard (πατέρας και του Κόναν) δημιούργησε έναν πουριτανό ήρωα ο οποίος ζει στα τέλη του 16ου αιώνα και έχει ως μόνο σκοπό να εξαφανίσει το κακό από τον κόσμο- όχι το ευκολότερο πράγμα. Ο Solomon είναι ένας σκοτεινός, ανεξιχνίαστος χαρακτήρας, μία Νέμεσις, μία μηχανή του πολέμου που δεν θα θέλατε να συναντήσετε στο δρόμο σας.
Στην υπόθεση τώρα της ταινίας (που προορίζεται για πρώτο μέρος τριλογίας), ο Solomon Kane είναι ένας άνθρωπος που έχει διαπράξει διάφορα ανοσιουργήματα στη ζωή του και αναζητά εξιλέωση. Παράλληλα τον κυνηγάει ο ίδιος ο Διάβολος. Ο σκληρός, πρωταγωνιστής James Purefoy είναι πολύ καλός, ενώ ξεχωρίζει και η ατμοσφαιρική μουσική επένδυση του Γερμανού Klaus Badelt (έντυσε και τους πρώτους Πειρατές της Καραϊβικής).
Η ταινία είναι ευρωπαϊκή παραγωγή, κόστισε 45 εκατομμύρια δολάρια και γενικά γνώρισε θετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς (83% στο rotten tomatoes). Αν είστε σε διάθεση για μια καλή, σκοτεινή περιπέτεια, πιστεύω ότι το Solomon Kane θα σας προσφέρει 104 λεπτά τίμιας, επικής ψυχαγωγίας.

edit: Στη λίστα με τους συνδέσμους πρόσθες και το Metacritic. Φαίνεται να έχει αρκετά αξιόπιστες βαθμολογίες ταινιών.

edit 2: Στο salata.tv μπορείτε να διαβάσετε την κριτική για το Solomon Kane, σε πιο εκτεταμένη μορφή και με επισήμανση μιας παράξενης σύμπτωσης για έναν ιππότη που αψηφά το χρόνο.