Πάει, πέρασαν και τα όσκαρ, που ανέδειξαν ως νικητή το Λόγο του Βασιλιά. Μια καλή επιλογή, αλλά κατά τη γνώμη μου αδικήθηκαν για ακόμα μία φορά και ο Νόλαν και ο Αρανόφσκι, τους οποίους οι τακτικοί αναγνώστες γνωρίζουν ότι εκτιμώ απεριόριστα. Μερικά από τα χαρακτηριστικά παράδοξα ήταν ότι ο Λογός του Βασιλιά έκλεψε το όσκαρ σεναρίου από το Inception, ο Νόλαν δεν ήταν υποψήφιος για σκηνοθεσία, ενώ για λογαριασμό του Μαύρου Κύκνου βραβεύτηκε μόνο η τέλεια Πόρτμαν. Το όσκαρ μουσικής πήγε στο Social Network (!), αν και ήταν υποψήφιος και ο Desplat (για το εξαιρετικό score για το Λόγο του Βασιλιά, αν και θα έπρεπε να είναι υποψήφιος και για το γενικότερα σνομπαρισμένο Ghost Writer) και ο Ζίμερ με την επιβλητική μουσική του για το Inception.
Τουλάχιστον με τον Κυνόδοντα ακουστήκαμε κι εμείς λίγο, ελπίζω η υποψηφιότητά του να είναι προάγγελος μίας νέας περιόδου για τον εγχώριο κινηματογράφο. Επίσης, όπως θα ακούσατε, μία μέρα πριν τη μεγάλη βραδιά δώθηκαν και τα καθιερωμένα χρυσά βατόμουρα, στα οποία "θριάμβευσε" το Last Airbender του Σιάμαλαν, γεγονός που δεν νομίζω να προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν.
22 Bullets (L'immortel) *
Αλλά μάλλον αξίζει για μισό αστέρι.
Είκοσι δύο σφαίρες τρώει στην αρχή της ταινίας ο βετεράνος της δράσης Ζαν Ρενό και παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να ζήσει, εξ ου και ο γαλλικός τίτλος της ταινίας «L’ Immortel» (Αθάνατος).
Ο Ζαν Ρενό όμως είναι και ένας από τους μεγαλύτερους μαφιόζους της Μασσαλίας και όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν δυνατόν να αφήσει να περάσουν έτσι οι είκοσι δύο σφαίρες. Οπλίζει τα πιστόλια του και ρίχνεται στο κυνήγι των παρ’ ολίγο δολοφόνων του. Γιατί αυτοί που προσπάθησαν να τον σκοτώσουν κατ' εντολή ενός παιδικού φίλου του ήταν εφτά και όπως αποδείχθηκε παντεντελώς άχρηστοί.
Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα που αξίζει να αναφερθούν. Στο σύνολο ως ταινία δράσης με απογοήτευσε, βαρέθηκα, δεν έβρισκα από κάπου να πιαστώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη σταμάτησα δύο φορές, πριν τη συνεχίσω άλλη μέρα και αν θυμάμαι καλά το τέλος δεν το είδα ποτέ. Η σκηνοθεσία πολύ φτηνή, οι χαρακτήρες εντελώς χάρτινοι, ο Ζαν Ρενό παίζει αμήχανα και καθόλου πειστικά, σχεδόν φτάνει την ερμηνεία του στα Πορφυρά Ποτάμια 2 (μην το δείτε ούτε για αστείο).
Συνολικά θα τη χαρακτήριζα ως τυπικό δείγμα γαλλικής αμερικανιάς και ίσως να είμαι αρκετά γενναιόδωρος με το μισό αστεράκι στα πέντε. Αλήθεια, δεν αξίζει να τη δείτε. Ακόμα και αν η υπόθεση σάς φάνηκε ενδιαφέρουσα, καλύτερα να δοκιμάσετε το κακό Ταξί 2, μια ταινία που ποτέ δεν πίστευα ότι θα πρότεινα, κι όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τις 22 σφαίρες.
Και όσα μόλις διαβάσατε έρχονται σε άμεση αντιπαραβολή με την κριτική που ακολουθεί για μία αγγλική ταινία με ίδιο κεντρικό άξονα.
Harry Brown ***
Με την εκδίκηση ασχολείται και αυτή η ταινία, αλλά ευτυχώς τα καταφέρνει πολύ καλύτερα. Εδώ εκδίκηση είναι βραδύκαυστη, είναι αναμενόμενη για τον θεατή και τη ζητάει σαν να περιμένει ένα γλυκό happy end.
Τα τελευταία χρόνια τον Μάικλ Κέιν τον έχουμε συνηθίσει σε δεύτερους ανδρικούς ρόλους, οι οποίοι όχι απλώς υποστηρίζουν, αλλά και πολλές φορές κλέβουν τις εντυπώσεις από τους πρωταγωνιστές. Είναι ένας ηθοποιός που οι ερμηνείες του προκαλούν δέος και είναι κρίμα που η γενιά μου δεν τον πρόλαβε όταν ήταν νέος, όταν έπαιζε με όλη τη σημασία της λέξης στο Sleuth. Θυμηθείτε τα πρόσφατα Prestige, Children of Men, Batman.
Στο Harry Brown γίνεται πρωταγωνιστής (δεν τον θυμάμαι σε άλλη ταινία τα τελευταία χρόνια) σε μία χαμηλών τόνων σύγχρονη, αστική, βρετανική ιστορία. Είναι ένας φιλήσυχος απόστρατος στρατιωτικός που ζει απομονωμένος σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών, το γεροντάκι της διπλανής πόρτας.
Ο Harry Brown είναι κοινωνική ταινία χαμηλών τόνων που δεν θα σας απογοητεύσει, ενώ την έχει σκηνοθετήσει ο πρωτοεμφανιζόμενος Daniel Barber. Η βαθμολογία της ταινίας στο imdb είναι 7,4 στα 10 (55% στο metacritic) και χρειάζεται να κάνουμε υπομονή μέχρι τον Ιούλιο του 2012 για να απολαύσουμε ξανά τον Μάικλ Κέιν ως Άλφρεντ στο Dark Knight Rises.
